2:8 | e Afons' éra chamado, |
4:11 | na escól'; e éra gréu |
4:19 | con que éra leedor, |
5:12 | Mas a dona tant' éra fremosa, que foi das bélas flor |
5:105 | A Emperadriz, que non vos éra de coraçôn rafez, |
6:10 | a que morreu o marido, | con que éra casada; |
6:14 | e d' aprender quant' oía | éra muit' engẽoso; |
6:19 | éra un cantar en que diz: | “Gáüde Virgo María”; |
6:57 | Entôn tod' aquela gente | que i juntada éra |
7:12 | éra-xe súa essa. |
8:9 | Un jograr, de que séu nome | éra Pedro de Sigrar, |
8:13 | O lais que ele cantava | éra da Madre de Déus, |
9 | Esta é como Santa María fez en Sardonai, préto de Domás, que a sa omagen, que éra pintada en ũa távoa, se fezésse carne e manass' óio. |
9:118 | ũa vóz lle disse, | ca éra pecado, |
9:139 | lógo da capéla | u éra metudo |
13:17 | com' éra viv', e un hóme | séu lógo lle corregeu |
13:19 | U cuidavan que mórt' éra, | o ladrôn lles diss' assí: |
14:36 | o frade que éra mórto | foi-s' en pées lógu' erger, |
15:113 | e teve que éra verdadeiro |
16:29 | que pelo dém' éra; e porên se trameteu |
21:10 | éra, foi a ela un fillo pedir. |
22:17 | cuidou que éra o coteif', entôn |
23:8 | éra que muito fïava en Santa María; |
23:13 | mas de bon vinno pera el éra mui menguada, |
23:16 | havê-lo, non éra end' en térra que podésse |
24 | Esta é como Santa María fez nacer ũa fror na boca ao crérigo, depois que foi mórto, e éra en semellança de lílïo, porque a loava. |
24:7 | que éra tafur e ladrôn, |
28:29 | San Germán dentr' éra i, |
28:93 | éra de Nóstro Sennor; |
32:17 | foi, se éra ren |
39:22 | ca de séu Fill' el éra creatura. |
41 | Esta é como Santa María guareceu o que éra sandeu. |
42:20 | que sa amiga lle déra, | que end' éra natural. |
43:41 | en cho dar quand' éra vivo; | mas, porque és pïadosa, |
43:56 | dóo por séu fillo, viron | que o menínn' éra vivo, |
44:7 | que grand' e mui fremos' éra, e ren |
45:4 | fidalgu' e rico sobejo, | mas éra brav' e terreiro, |
45:11 | E todo séu cuidad' éra | de destroír los mesquinnos |
45:17 | éra chẽa de pecados | e mui mais mórta ca viva, |
47:13 | Este monj' ordinnado | éra, segund' oí, |
47:35 | do démo e do vinno, | con que éra sandeu, |
48:9 | que éra dun cavaleiro; | e d' outra parte de fronte |
53:7 | Séu padre del éra mórto; | mas ũa póbre mollér |
53:8 | sa madr' éra que fïava | a lãa mui volontér, |
54 | Esta é de como Santa María guariu con séu leite o monge doente que cuidavan que éra mórto. |
54:11 | Est' éra sisudo e leterado |
54:31 | Os frades, que cuidavan que mórt' éra, |
54:37 | que éra mórt', e torná-lo mandaron |
54:43 | tergeu-ll' as chagas ond' el éra chẽo; |
55:45 | ca o non viu por gran tempo, | senôn quand' éra ja cãa, |
55:50 | e cuidaron que fill' éra | d' infançôn e d' infançõa. |
55:55 | A monja lógo tan tóste | connoceu que séu fill' éra, |
55:56 | e el que éra sa madre; | e a maravilla féra |
56:20 | de que éra desejoso. |
56:44 | quand' éra fól e astroso. |
59:10 | que éra en Fontebrar |
59:34 | éra, com' oí dizer, |
59:47 | e, com' éra costumada, |
61:22 | u a çapata éra en romaría. |
61:32 | do sennor de que éra foi espedido, |
62:10 | usura sofrer, tant' éra creçuda. |
62:12 | éra, non quiséron dela menage |
63:8 | franqu' e ardid' éra, que bẽes alí |
63:17 | que éra bon hóm' e d' atal coraçôn |
63:24 | ca éra ardido e de mui bon sen; |
64:55 | Mais aquela vélla, com' éra mollér mui vil |
64:59 | Mais a mesquinna, que cuidava que éra ben, |
65:36 | e foi lóg' a Roma u o Papa éra |
65:141 | que achou o préste, que non éra rouco |
65:154 | e o ben de Déus de que éra deitado.” |
67:8 | sisud' e fazedor d' algo, | mais tant' éra bon crischão, |
67:48 | éra, viveu mui gran tempo, | trões que un bisp' i vẽo |
67:51 | Aquel bispo éra hóme | sant' e de mui bõa vida, |
67:57 | preguntou-lles o bon hóme | u éra; eles dizían |
67:59 | Quand' aquest' oiu o bispo, | preguntou-lle que hóm' éra. |
67:79 | “Quand' el aquesta dizía, | sól non éra éu ousado |
67:81 | leixou caer aquel córpo | en que éra enserrado, |
67:82 | e esvãeceu ant' eles, | como x' éra vãidade. |
69 | Como Santa María fez oír e falar o que éra sordo e mudo, en Toledo. |
69:12 | que del Cond don Ponç' éra connoçudo, |
69:38 | éra que non ést' a név' e a grãa, |
69:46 | éra velos' e cobérto de lãa. |
69:77 | porên da lingua, ond' éra contreito, |
73:9 | un tesoureir' i éra aquela sazôn, |
73:14 | éra todo séu sis' e todo séu coidar. |
73:25 | que éra mui vermello; e tal la parou |
73:27 | E aquel vinn' éra de vermella coor |
73:43 | Ca u vermella éra, tan branca a fez |
75 | Como Santa María fez veer ao clérigo que éra mellor pobreza con homildade ca requeza mal gãada con orgullo e con sobervia. |
75:7 | a un crérigo que éra | de a servir desejoso; |
75:13 | Outrosí en essa vila | éra ũa vellocinna |
75:16 | mais que outra ren que fosse. | E con tant' éra pagada |
75:70 | que ben entendeu que éra | a Sennor de pïadade. |
76 | Como Santa María déu séu fillo aa bõa mollér, que éra mórto, en tal que lle désse o séu que fillara aa sa omagen dos braços. |
76:15 | E como mollér que éra fóra de séu sen |
78:14 | oír érg' a súa, nen ll' éra saborosa. |
78:31 | Outro di' el conde ao que mezcrad' éra |
78:45 | éra que mandara, e porên sen tardada |
78:47 | e aquel hóm' éra o que a mezcra feita |
79 | Como Santa María tornou a meninna que éra garrida, corda, e levó-a sigo a Paraíso. |
79:11 | éra e apósta, mas garridelinna |
81:22 | de que laida éra, |
83:16 | porque éra de Lucẽa. |
83:37 | u el preitejado éra |
84:7 | Esto foi dun cavaleiro | que casad' éra mui ben |
84:11 | O cavaleir' éra bõo | de costumes e sen mal, |
84:15 | Porque aquela igreja | éra da Madre de Déus, |
85:23 | e por saber mais quen éra, fez sas orações |
86:16 | éra ũ' ermida, u muitos roméus |
86:19 | O logar éra de mui gran devoçôn, |
88:19 | porend' éra mui coitado |
88:28 | de que éra lazerado, |
88:44 | que éra ja arrufado |
89:9 | que éra coitada |
89:12 | éra en que parir devía, |
89:19 | que éra mais mórta ca viva, |
89:25 | éra ja d' haver vida |
91:21 | E éra de tal natura |
92 | Como Santa María alumeou un crérigo que éra cégo. |
93 | Como Santa María guareceu un fillo dun burgês que éra gafo. |
93:9 | Est' éra mui fremoso e apóst' assaz, |
94:17 | éra meninna fremosa, |
94:21 | éra d' i aproveitar |
95:17 | senôn quando con cĩisa éra mesturado, |
95:18 | e d' ele ja bever vinno non éra penssado; |
95:23 | mais o que de comer éra adubar fazía |
95:28 | estand' un día pescando com' éra sa manna, |
95:45 | Mais o almiral dos mouros éra entendudo, |
95:49 | e teve que por est' éra séu feito perdudo |
95:57 | E o almiral entôn preguntou que hóm' éra, |
96:18 | con eles, que éra de todos maior. |
97:29 | E quand' u éra el Rei chegou, |
99:16 | u Déus éra aorado, |
99:44 | que éra Déus despagado |
101 | Como Santa María guareceu o que éra sordo e mudo. |
102:9 | Este éra todavía |
102:34 | éra muit' e non redondo, |
103 | Como Santa María feze estar o monge trezentos anos ao canto da passarinna, porque lle pedía que lle mostrasse qual éra o ben que havían os que éran en Paraíso. |
104:32 | ond' aquesta mollér éra, | per com' end' éu apres' hei, |
104:40 | que éra sangue caente, | e disso assí porên: |
105:43 | que pero en poder do novio éra, |
106:50 | ca atal éra séu sen; |
111:12 | éra, mas por séu pecado |
112:28 | ca a nav' éra abérta; |
114:33 | ca ja são éra, e que o catasse; |
115:63 | muit' éra que guardass' e |
115:205 | éra, que Déus servía. |
117:13 | mais ca en outro día, tant' éra atrevuda; |
119:7 | Este sobrejoíz éra dũa vila bõa |
119:21 | El, cuidando que peleja éra de verdade, |
123:25 | temendo que éra en mao logar, |
125:9 | O crérigo maiordomo | éra do bispo ben dalí |
125:10 | da cidad' en que morava | el; e éra i outrossí |
128 | Esta é do Córpo de Nóstro Sennor, que un vilão metera en ũa sa colmẽa por haver muito mél e muita cera; e ao catar do mél mostrou-se que éra Santa María con séu fill' en braço. |
128:5 | a un vilão que éra | d' abellas cobiiçoso, |
128:32 | nunca foi.” Entôn o préste, | com' éra de bõa vida, |
129:3 | Dest' a un hóme que de Murvédr' éra |
131:10 | ond', éra ben casad' e a séu prazer. |
131:11 | Bon crischão éra el e de bon sen, |
131:34 | e aquesto éra todo séu querer. |
132:21 | mais éra tant' homildoso |
132:40 | éra de como ll' achavan |
134:62 | que seja com' ant' éra e a juntade.” |
135:115 | ron-lle que ll' éra mestér |
136:12 | fillo do Emperador i éra Rei Corrade; |
136:30 | com' ant' éra, ca non quis Déus por sinificança. |
137:4 | a un cavaleiro que éra séu, non allẽo, |
137:5 | desta Sennor grorïosa; mas tant' éra chẽo |
137:24 | entendendo que saúde dest' éra dultosa, |
141:9 | que, se nome da Virgen ll' éra ementado, |
141:20 | que bon hóm' éra, e houv' ên gran pïadade |
144:19 | éra como lle fezésse prazer. |
145:23 | senôn esses panos ond' éra vestido. |
146:16 | ca el éra mantẽedor |
146:74 | são, que ll' éra mui mestér. |
149 | Como un préste aleimán dultava do Sagramento do Córpo de Déus e rogou a Santa María que lle mostrasse ende a verdade; e Santa María assí o fez porque éra de bõa vida. |
149:26 | E macar éra béla, | foi-ll' a el espantosa, |
151 | Esta é dun crérigo que honrrava as eigrejas de Santa María e guardava os sábados, pero que éra luxurïoso. |
151:23 | e connoceu séu pecado | e fezo-se lógo monge | dun mõesteiro que éra |
152 | Como ũu bon cavaleiro d' armas, pero que éra luxurïoso, dezía sempr' “Ave María”, e Santa María o fez ên partir per sa demostrança. |
152:4 | que apóst' e fremos' éra | e ardid' e bon guerreiro; |
152:5 | mas éra luxurïoso | e soberv' e torticeiro, |
152:20 | e preguntou-lle quen éra. | Diss' ela: “Dar-ch-ei recado: |
153:10 | atant' éra de mal sen, |
154:5 | que, porque perdía muito, | éra contra Déus sannoso, |
154:27 | Mais depois que entenderon | que esto assí non éra |
156:21 | E o que mais grave ll' éra, |
157:10 | i de bon queijo rezente, | ca est' éra en verão. |
158:4 | bõo d' armas e de mannas | e en servir un ric-hóme | cuj' éra, mui verdadeiro; |
158:7 | en tal que o espeitassen. | Mas aquel sennor cuj' éra | sobr' el mentes non parava; |
161:6 | en que éra figurada | mui ben a sa Majestade. |
161:8 | e pero grande non éra, | daquesta se governava |
164:4 | que i éra gran miragre, | porque sempre servidor |
165:5 | a un soldán poderoso, | porque éra mui crüél |
166 | Esta é como Santa María guareceu un hóme que éra tolleito do córpo e dos nembros, na sa eigreja en Salas. |
168 | Esta é dun miragre que fez Santa María de Salas por ũa mollér de Lérida que lle morreron séus fillos, e o postremeiro ressucitou-llo Santa María, que havía tres días que éra mórto. |
169:15 | deles éra oída, | e sempre d' oqueijôn |
169:23 | éra que o fezésse, | depois per nulla ren, |
169:31 | que n' Arraixaca éra; | e macar consentir |
169:36 | me foi, ca éra toda | de nóvo pintadilla. |
173:7 | Est' hóme d' Aragôn éra, | e havía tan gran mal |
173:8 | de pédra, que en gran coita | éra con ela mortal; |
173:18 | ment' éra come castanna, | esto de cérto sabiades. |
174:18 | que disséra lle parcisse, | ca el éra séu sergente. |
175:10 | Pois que Madr' éra de Cristo, | que é Déus en Trĩidade. |
175:15 | O herége, que muit' éra | chẽo de mal e d' engano |
175:27 | Tan tóste que o acharon, | o herége que séu éra |
176 | Esta é do cativo de Maiorgas que sacou Santa María quand' éra de mouros. |
178:5 | éra; e poi-lo oírdes, | haveredes ên sabor |
179 | Como ũa mollér que éra contreita de todo o córpo se fez levar a Santa María de Salas e foi lógo guarida. |
179:11 | que éra toda tolleita |
179:23 | éra. E pois na eigreja |
181:5 | a un rei que éra ende | sennor, que perigoosa |
181:9 | éra per un grande río | que Morabe é chamado |
181:24 | que, pero gran poder éra, | lógo todos se venceron, |
182:26 | que feit' éra a data, |
183 | Esta é dun miragre que mostrou Santa María en Faarôn quando éra de mouros. |
184:8 | u ũa mollér morava | que éra prenn' ameúde |
184:13 | Ela con pavor daquesto, | e de que éra prennada |
185:12 | que do castél' alcaid' éra; | mas o traedor, que fez? |
186:7 | Aquesta dona casada éra ben |
186:49 | outrossí o mouro, que éra ben tan |
188:19 | A madre, que ben cuidava | que éra doente mal |
188:20 | e que o põer da mão | éra ben come sinal |
191:4 | a ũa mollér que éra | dun castélo que chamado |
191:7 | O alcaide do castélo | éra un póbr' escudeiro |
192:29 | Aqueste mour' éra |
192:32 | ment' éra encréu; |
192:45 | que éra 'nganosa |
193:32 | ca tiínnan que mórt' éra; | mais pois lo ben connoceron |
194:14 | ca en fazer maos feitos | non vos éra vagaroso; |
194:38 | que come azes paradas | éra séu nom' espantoso. |
195:21 | mente garçôn éra; |
195:75 | éra ben na mente. |
196:14 | éra, e ant' os gentíis | a guardavan asconduda- |
196:30 | éra ou d' algũa gente | aorada e creúda. |
201:8 | que éra de gran guisa | e apósta e béla |
201:33 | e comeu-a tan tóste; | mas non éra tamanna |
202:7 | El ũa prosa fazía | que éra feita mui ben, |
202:15 | Ca ela éra ben feita | de sa loor e de Déus |
202:20 | a rima que lle minguava, | que éra de tal razôn |
203:6 | a ũa súa amiga | que éra santa mollér. |
204:5 | que éra mui leterado, | e por aquest' entendeu |
204:11 | Ca el éra tan coitado | que non havía en si |
204:29 | e viu com' éra ongido, | e déu-lle graças porên |
205:14 | e éra i Don Afonsso | Têlez, ric-hóme preçado, |
205:21 | foi o póblo que dentr' éra; | e pois que se viu vençudo, |
205:39 | e quando viron a torre | que éra toda cavada |
206 | Como o Papa Leôn cortou sa mão, porque éra tentado d' amor dũa mollér que lla beijara, e pois sãó-o Santa María. |
206:6 | porque en Santa María | éra todo séu cuidar. |
206:7 | Porque éra Padre Santo, | o dïabo traballou |
208:5 | de com' éra Déus e hóme, | esto non é de negar, |
208:17 | e tod' enteiro com' éra | ena boca o levou; |
209:16 | que éu ben cuidava que éra mortal, |
212:39 | E tornando-s' a sa casa, | teve que éra mellor |
213:11 | Aquest' hóm' éra casado | con mollér que el cuidava |
213:12 | que éra bõa e salva; | mais en séu cuidar errava, |
213:14 | e porên quando podía | éra-lle mui torticeira. |
213:30 | que de quanto ll' apõían, | pois que non éra certeira |
213:68 | cuidando que éra mórto, | muito por ele carpiron; |
214:12 | e un deles éra ric', o | outro non havía nada |
215:42 | de vertud' en ela éra, | e foi da agua sacada. |
215:43 | E tan tóste a levaron | u' Rei de Grãada éra, |
215:52 | u el Rei éra, e déron-ll' | a omagen da Reínna, |
216:7 | Ela dun bon cavaleiro | mui rico éra mollér, |
216:8 | que perdera quant' havía, | e éra-lle mui mestér |
216:20 | ca éra día da Virgen, | a que quería servir |
216:29 | éra se non essa dona, | e disso: “E ja sazôn |
216:44 | e foi-s' u sa mollér éra | e contou-lle quanto viu, |
218 | Esta é como Santa María guareceu en Vila-Sirga un hóme bõo d' Alemanna que éra contreito. |
218:31 | ca tevéron que éra | logar pera leixá-lo |
219 | Esta é como Santa María fez tornar negra ũa figura do démo que éra entallada en mármor blanco, porque siía cabo da sa imagen que éra entallada en aquel mármor meesmo. |
219:19 | Mas porque o mármor éra | branco, sen haver sinal, |
221 | Como Santa María guareceu en Onna al rei Don Fernando, quand' éra meninno, dũa grand' enfermidade que havía. |
221:8 | éra moço pequeninno | o mui bon Rei Don Fernando, |
221:11 | Este menínn' en Castéla | con Rei Don Alfonsso éra, |
221:14 | E ar éra i sa madre, | a que muit' ende prazía, |
221:15 | e sa avóa i éra, | filla del Rei d' Ingratérra, |
224:17 | almoxerife del Rei | éra el, e confïava |
224:26 | juntado de sũu assí | que non éra de costura. |
224:37 | ũa légua do logar | u éra Santa María |
225:10 | e porque a ben cantava, | éra ên mui desejoso |
228:24 | deste múu que ant' éra | d' ambo-los pées tolleito, |
231:32 | éra ên muit' aficado, |
232:7 | En Trevinn' un cavaleiro | foi que éra caçador, |
232:9 | que éra fremos' e bõo, | demais éra sabedor |
232:11 | Des i éra mui fremoso | e ar sabía voar |
233:7 | El muit' homezïad' éra | e sempr' após el andavan |
233:29 | ant' a pórta da eigreja, | que éra en un recóste, |
233:30 | e tod' aquel logar chẽo | éra d' hómees armados |
234 | Esta é como Santa María de Vila-Sirga fez oír e falar un moço que éra sordo e mudo, porque teve vigía ũa noit' ant' o séu altar. |
234:9 | falar ũa vez un mudo | que éra sord' outrossí, |
234:11 | Este moço de Saldanna | éra, per com' apres' hei, |
234:13 | que tiínn' aquela térra, | ca ric-hóm' éra del Rei, |
235:33 | o Papa que entôn éra, | foi tan mal adoecer |
235:37 | que sen duvida mórt' éra; | mas ben o per guareceu |
235:68 | e u cuidavan que mórto | éra, foi-se dessa vez |
235:75 | E ar foi-o conortando, | ca maltreit' éra assaz, |
237:16 | muit' en séu córp' abaldõar; | est' éra connoçudo. |
237:25 | Mais aquel día que saír | havía sábad' éra, |
238:19 | E dezía que non éra | Déus nada neno séu ben, |
241 | Esta é como un meninno que éra esposado con ũa meninna caeu de cima dũa muit' alta pena en fondo, e quebrou per todo o córpo e morreu. E sa madre começó-o de pedir a Santa María, e déu-llo viv' e são, e ontr' o moço e sa esposa meteron-s' en orden. |
242:11 | Est' éra mui bon maestre | de pédra põer con cal, |
242:20 | o teve, macar gróss' éra, | que sól non caeu per ren; |
245 | Como Santa María tirou un hóme de prijôn e o fez passar un río que éra mui fondo, e non se mollou. |
245:14 | aquel que mẽos roubava, | entr' eles éra peor. |
245:37 | e o córpo con feridas | ja chus negr' éra ca pez, |
245:84 | cuidaron entôn que éra | e entrara per algur; |
247:10 | a madr' éra mui coitada | e o padre mui coitado. |
248:29 | e a gente que i éra | loaron de coraçôn |
249:15 | El maestr' éra de pédra, | e lavrava ben assaz |
251:8 | casad' éra, mas fillos | non podía per ren |
251:12 | mui prét' éra sa madre | levou-a, com' oí. |
251:60 | que dalí mui prét' éra, | a madre e os séus |
251:67 | O Papa, que sant' hóme | éra, respôs-lles: “Cras |
251:84 | éra, loou porende | o gran Déus d' Irraél |
253:30 | por aquel que logar éra; | e disse-ll' entôn un frade: |
253:48 | nono tirou da igreja, | pero éra bon crischão, |
253:60 | E per aquel entenderon | que o hóme bõo éra |
254:10 | andaron riba dun río, | ca éra logar viçoso, |
256:4 | e pero éra meninno, | membra-me que foi assí, |
256:15 | E por que esto dizían | non éra mui sen razôn, |
256:19 | Mas la Reínna, que sérva | éra da que pód' e val, |
262 | Como Santa María guareceu no Poi ũa mollér que éra sorda e muda. |
262:32 | detrás lo altar u éra, | e contou-lles como viu |
263 | Como Santa María apareceu a un hóme que éra tolleito de todo-los nembros e disse-lle que se fezésse levar a sa igreja e sería lógo são. |
263:13 | E deste mal tan cuitado | éra que sól se volver |
264:19 | Esta omagen éra | en távoa pintada |
264:28 | do mar un cavaleiro | que éra mui creente |
265:44 | que éra en Roma; e íano i |
266:16 | mui gran gente que i éra, | conteceu assí entôn |
266:23 | Mas a Virgen grorïosa, | cujo éra o lavor, |
267:14 | e ena servir sempr' éra séu cuidado. |
267:18 | de lla aduzer éra muit' entregado. |
267:64 | ca tornou o mar mansso de qual ant' éra. |
268:8 | éra natural, havía | na Virgen gran confïança; |
269 | Como un menino que éra sordo e mudo resuscitó-o Santa María per rógo de sa madre do menino e fez-lle cobrar o falar e o oír. |
269:15 | O fillo, que éra mudo, | per sinas lle preguntou |
270:26 | éra, disse que Crístus | havería onçôn. |
271:6 | dũa nave que i éra | del Rei, sennor d' Alenquér. |
271:8 | no río que estreit' éra, | e non podía pois d' i |
271:28 | ajuda pera un cález | do haver que éra séu; |
272:12 | tan muit' havía errado | e éra tan pecadriz |
272:35 | ant' a mollér e rogou-lle | que muito ll' éra mestér |
273:11 | E os panos con que éra | ende o altar cobérto |
273:13 | e per cima da eigreja | éra o teito cobérto; |
274:17 | que Santa María éra | e lógo a connoceu. |
274:19 | que ademais éra béla | e de mui rico lavor, |
274:20 | senôn que éra mui curta | come d' algũa pastor |
277:15 | Sábad' éra aquel día | quand' a comer s' assentavan |
278 | Como ũa bõa dona de França, que éra céga, vẽo a Vila-Sirga e teve i vigía, e foi lógo guarida e cobrou séu lume. E ela indo-se pera sa térra, achou un cégo que ía en romaría a Santïago, e ela consellou-lle que fosse per Vila-Sirga e guarecería. |
281:7 | El non éra de mal siso | nen deserrado en al, |
281:16 | e aquel éra o démo, | e assí o cometeu: |
282:10 | que na cidade morava | e éra ên natural. |
282:19 | coidando que mórto éra, | e foron polo fillar. |
282:22 | se éra ja que ferido | ou se se sentía mal. |
283:53 | que tolleit' éra e se viu |
284:8 | e todos ben cuidavan | que mórt' éra sen al; |
284:20 | prestar non lle podían, | e tal éra séu sen, |
285:5 | que, per com' éu aprendí, éra de mui bon semellar |
285:11 | Sen tod' esto de linnage muit' alt' éra, e mellor |
285:20 | quería, que éra menínn' e apóst' e fremoso. |
285:23 | que non éra día |
285:38 | chorand' ant' ũa sa omagen que éra mui béla, |
286:25 | que mataron a téu Fillo, | que éra hóme e Déus |
287:7 | Aquesta casada éra | con un hóme que peor |
287:31 | cuidando que éra mórta, | e foi da barca decer |
288:5 | que de lle fazer serviço | sempr' éra muit' aguçoso, |
288:6 | e éra de bõa vid' e | quite de toda sandece. |
288:29 | e se ben costumad' éra, | outros costumes mellores |
291:17 | da prijôn que éra fórte. | E ele jazendo tal, |
294:34 | mui mais ca ante non éra | de todas aquelas gentes. |
296:14 | pedía que lle désse, | ca ll' éra mui mestér, |
299:16 | nen éra ben espérto nen dormía; |
301:11 | Quando soube que julgado | éra que lle déssen mórte, |
305:7 | Esto foi dũa mesquinna | mollér que pecador éra, |
305:18 | Mas atán muit' éra póbre | que pidía as rações; |
306:9 | dũa omagen que éra | da Virgen, com' aprendí, |
306:19 | E tan bon maestre éra | o pintor que a pintou, |
308:30 | éra come de poomba, | muito-las foron catar. |
309:5 | eno tempo que ja éra | tornada en creschandade, |
309:12 | éra o póbro de Roma | todo atán muit' amigo |
309:15 | E porque en todo Roma | non éra entôn eigreja |
309:33 | que de Déus aquesto éra, | foi chorand' e non riíndo |
309:50 | éra, en que hoj' é feit' a | eigreja da Virgen Madre. |
311:32 | des i que o soterrassen, | ca tal éra come pez |
311:43 | que me livrou de sas mãos | u éra en poder séu; |
312:11 | Esto foi dun cavaleiro | que apóst' e fremos' éra |
312:50 | éra muit' ende a donzéla | e el muito sen mesura. |
313:16 | pelo mar en gran tormenta, | e quanta gent' éra i |
313:18 | a nav' éra ja quebrada. | Des i o mar a crecer |
313:29 | mais un crérigo que éra | i, pois viu a coita tal |
314:7 | que ũa dona i éra | que muito de coraçôn |
314:12 | porên foi veer sa fonte | que éra end' a mellor |
315:25 | porque cuidou que éra | mórto per sa ventura |
315:27 | E cuidando que éra | de poçonna aquel feito |
315:44 | com' éra tod' inchado; | maïs non lle sentiron |
316:13 | e éra daquela vila | dũa eigreja prïor, |
316:15 | E demais, sen tod' aquesto, | mui privad' éra del Rei |
317:39 | E com' éra atrevudo e sandeu, |
318:12 | mostrav' acá aa gente, | mais non éra assí, non; |
318:14 | en com' éra de mal chẽo | vos direi, se vos prouguér. |
319:26 | fazían por ela, tant' éra queixosa. |
319:30 | séu padr' éra 'n coita, sa madre chorosa |
319:47 | Tanto que a moça que éra doente |
319:52 | tal que se sentía que ben sãa éra. |
321:7 | Esta de Córdova éra | natural, e padecía |
322:15 | Ca el gran comedor éra | e metía os bocados |
322:32 | que todos cuidaron lógo | que éra chegard' a mórte. |
323:11 | Alí éra un bon hóme | que un fillinno havía |
323:35 | E achou séu fillo vivo | e preguntou-lle que éra, |
323:41 | Quand' est' oiu o bon hóme, | com' éra mui sen engano, |
324:11 | Esta éra tan fremosa | e de tan bõa façôn, |
325:14 | éra, se lle non valvésse | a Virgen Santa María. |
325:15 | Aquesta natural éra | do gran reino de Sevilla, |
326:33 | éra jostiça, e pois sabedor |
327:11 | Pouco mais ca ũa vara | o pan' éra, com' oí, |
327:12 | e éra mui ben teçudo | e mui delgad' outrossí; |
328:51 | Ond' el Rei en mui gran coita | éra daquesto, sen falla, |
331:13 | en com' éra fremosinno, | e mil vezes lo beijava |
331:18 | e contar-vos de com' éra | grande, muito mi avorrece. |
332:20 | muita na eigreja toda, | e éra mestér assí |
332:47 | Lógu' entôn a abadessa, | que éra bõa mollér, |
333:9 | en un mesquinno que éra | de todos nembros contreito |
334:35 | E atal mórto com' éra | levárono ben assí |
335:14 | que rico e avondado | éra d' haver e d' herdade. |
335:15 | E pero que gentil éra | e que en Déus non criía, |
336 | Esta é como un cavaleiro que éra mui luxurïoso, per rógo que fezo a Santa María, houve cambïada a natura que nunca pois catou por tal preito. |
336:15 | Este cavaleiro éra | grand' e apóst' e fremoso, |
336:18 | éra que mais non podía | seer, per quant' aprendemos. |
336:20 | quedava-ll' aquela coita | e éra de bõa vida; |
338 | Como Santa María guareceu na cidade de Évora ũu hóme que éra cégo. |
341:12 | e muitas vezes maltreita | éra del e mal ferida; |
341:57 | e o logar que esquivo | éra, tornou-se-lle chão, |
345:20 | muito, que dentro jazía, | e Don Nun' éra chamado, |
345:56 | que mais seer non podía, | pero éra pequeninno; |
345:80 | houvéron que o alcáçar | de Xerez éra perdudo |
346:11 | Aquesta mollér manceba | éra e grand' e fremosa, |
347 | Esta é como Santa María de Tudía resorgiu ũu meninno que éra mórto de quatro días. |
347:7 | Eno reino de Sevilla | ũa mollér bõa éra, |
349:13 | que a quantos la viían | éra atán gracïosa |
349:25 | houv' a omagen vertude | quando ll' éra ementada |
351:19 | E pero que ben comían, | non tiínnan que éra ren, |
352:7 | Aquest' a un cavaleiro | conteceu que vassal' éra |
352:29 | éra, e o biqu' inchado | muito e o cólo tórto, |
353:29 | com' éra mui fremosinno, | e cató-o e rïiu, |
355:57 | e a entrante da vila | ond' ele natural éra, |
357:19 | assí que o rostro todo | e a boca com' ant' éra |
358:19 | Pois maestr' Alí viu esto, | empéro que x' éra mouro, |
358:30 | éra porque non havía | ant' u fosse defenduda. |
359:9 | e éra mui bõo vizinno | a quantos moravan i |
359:10 | a San Salvador, ond' éra | chamada a colaçôn. |
359:12 | chamavan, e ao outro | Pedro, que éra mẽor. |
359:33 | que Domingo éra vẽudo | a sa casa, e se ir |
361:14 | éra dela, e porende | a mandou alí põer. |
361:23 | Demais éra tan ben feita | e de tan hômil faiçôn, |
362:20 | as fillou lógo correndo | un que éra i daián |
362:28 | u aquel ourívez éra | cégo; e pois foi oír |
362:29 | da arca com' éra feita, | disso lógo sen falir: |
363:3 | Un trobador en Gasconna éra, e trobava |
363:7 | El Con Simôn éra conde rico e poderoso |
364:14 | ca o logar éra fondo | muit' e a cóva escura. |
365 | Esta tricentésima e sesagésima quinta é como Santa María tirou de dulta un frade noviço que dizía que a alma non éra nada, no mõesteiro de Fontefría en Narbona. |
365:5 | que éra dun mõesteiro | que chaman de Fontefría, |
365:9 | que alma nada non éra | senôn vento que passava |
365:11 | tiínna de tod' en todo | aquesto que assí éra. |
366:4 | avẽo ja en Sevilla | eno tempo que i éra |
366:36 | que éra o que perderan, | e en el mentes meteron, |
366:39 | éran de connoscer aves, | que doral éra ben viron. |
369:13 | Un alcaid' éra na vila, | de mal talán e sannudo, | soberv' e cobiiçoso, |
369:14 | que per el nïún dereito | nunca ben éra juïgado; | demais éra orgulloso |
369:46 | de que o vinqu' éra d' ouro, | mui ben feito e fremoso, | e a pédr' éra vermella; |
369:97 | Entonce toda a gente | que i éra assũada | déron mui grandes loores |
371:28 | mais ũa mollér i éra | e chamou, segund' oí, |
371:33 | de peitos; e macar éra | mui pesado, tornou tan |
372:28 | sa mollér e que éra | ja guarida mui ben |
374:13 | éra, lógo mantenente | se tevéron por culpados, |
375:27 | Este escrivan del Rei éra, |
376:12 | Don Manüél con el éra, | que o amava de chão; |
376:18 | que dun jaspís mui riqu' éra, | pédra nóbre connosçuda, |
376:33 | achou aquela sortella | e viu ben que súa éra |
377:9 | e el Rei, cuj' hóm' el éra, | por amor da precïosa |
377:26 | ca séu amig' o outr' éra | que a meadad' havía. |
378:22 | que éra mui ben casada | con un hóme mercador. |
379:22 | en cujo termino éra, | come hómees malfeitores. |
381:19 | Sa madre, pois viu que mórto | éra, ũa gran vóz déu |
382:10 | que de dar tẽudo ll' éra, | mais dizía-lle de non. |
382:22 | éra Sevilla mui cara | de tod' a essa sazôn, |
382:28 | porque ele o crïara | e éra séu natural |
383:10 | ía essa mollér bõa, | e en est' éra sa cura. |
383:29 | a aquel cuja nav' éra | que as levass', e punnaron |
384:7 | Este mui bon clérigu' éra | e mui de grado liía |
384:11 | A primeira éra ouro, | coor rica e fremosa |
384:13 | e a outra d' azur éra, | coor mui maravillosa |
384:20 | da Virgen Santa María, | de que éra muit' amigo, |
384:24 | dũa grand' enfermidade, | de que éra en possente; |
384:42 | segund' estableçud' éra | polos séus santos doctores. |
385:23 | Mais ante celorgïãos | mostrou com' éra maltreito, |
386:31 | Mais sábado aquel día | éra, e muitos cuidavan |
389:12 | por un meninno que éra | mui mal doent' en verdade, |
392:11 | Est' hóm' éra pastorinno | entôn, e barvas pungentes, |
392:19 | que lle disse se verdade | éra o que querelava |
398:5 | serían, ca pastor éra | bõo e que séus gãados |
404:21 | e en aquesto éra tan leal, |
404:50 | neno rostro qual éra estremar. |
404:80 | dormir, sãou do mal ond' éra fól, |
408:11 | Este de que vos éu falo | éra fidalgu' escudeiro, |
411:9 | com' éra de gran guisa, | e dos Reis ar contaron |
411:18 | pera si, a terceira | ao templ' éra dada. |
411:22 | muit' end' ele; mas ela | éra ên mais coitada, |
411:41 | de que éra sen fillos | de Joaquín, chorando, |
411:48 | a Joaquín, que éra | metudo no meógo |
411:51 | El, cuidando que éra | hóme, respôs-ll' atanto: |
413:7 | ond' ela foi prenne. Mas como x' ant' éra |
414:34 | que dos céos, u éra sa morada, |
419:86 | e por saber quen éra, | lógo lles preguntou. |
419:96 | ant' éra mui ben feita | e d' óbra mui sotil. |
420:30 | que ficou como x' éra | ant' e non foi danada; |
424:11 | com' éra Déus Rei; e porên |
424:22 | com' éra hóm' e Rei e Déus; |