5:84 | pesar e coita por méu crïado, que óra mórt' achei.” |
5:101 | de coita e d' afán e pois mórte, u outra ren non jaz, |
5:107 | tornou, con coita do mar e de fame, negra come pez; |
16:23 | Mas con coita grande que tiínna no coraçôn, |
16:42 | con coita das gentes que ían con el falar. |
17:48 | e esta coita que tu hás de pran |
21:9 | mollér, que con coita de que maninna |
23:15 | E dobrava-xe-ll' a coita, ca pero quisésse |
25:65 | ca se de coita a morrer |
25:78 | houvésse, foi en coita féra; |
25:137 | todos con coita de saber |
28:51 | E coita sofreron tal |
33:40 | E con coita d' arribar, |
37 | Esta é como Santa María fez cobrar séu pée ao hóme que o tallara con coita de door. |
37:13 | que con coita dele o pé tallar mandava; |
42:56 | se non, daquí adeante | haverás coita mortal.” |
43:32 | mas la madre do meninno | disse con gran coita féra |
43:44 | mas porque sabes mia coita, | e non catasses despeito |
44:20 | con coita de méu açor que perdí, |
48:17 | e porend' aquel convento | en tan gran coita estava, |
48:23 | dizend': “Ai Santa María, | a nóssa coita veede, |
49:26 | con coita estranna, |
50:13 | nen door nen coita; pois quen se doerá |
50:21 | e come a hóme del coita e door |
54:39 | E u el en tan gran coita jazía |
55:40 | e ena coita da dona | pos lógo sa meezinna, |
61:21 | e con esta coita lógo se tornava |
62:2 | e os acórr' a gran coita sabuda. |
65:56 | e desta ta coita bon consello quéres, |
67:15 | E como quen há gran coita | de comprí-lo que deseja, |
68:15 | coita e mal, por que perder |
74:42 | que aos séus quér na gran coita valer. |
75:115 | demais faría-ll' ajuda | mui ced' en gran coita féra; |
75:127 | pois hei de sofrer tal coita | no inférno, tan esquiva, |
76:14 | o sen, e con coita fillou-s' a carpir. |
81:26 | ant' a faz con coita mortal, |
84:45 | mais tu, Sennor, que sofriste | gran coita e gran door |
86:29 | e pois s' a mesquinna en tal coita viu, |
88:27 | Con coita e con pesar |
89 | Esta é como ũa judéa estava de parto en coita de mórte, e chamou Santa María e lógo a aquela hóra foi libre. |
91:26 | sofrían del todos gran coita mortal. |
93:22 | sofrendo ben sa coita, e nunca errou |
97:14 | e con coita fillou-s' a chorar |
98:18 | e con coita a cativa | sas faces carpir, |
104:10 | que con gran coita houvéra | o siso end' a perder. |
105:69 | e todos aquesta coita sofrían |
105:73 | sofreu de fógo gran coita esquiva, |
107:2 | ena coita valer-ll-á. |
114:16 | cona mui gran coita que dele tiínna, |
115:173 | na mia coita pon cedo.” |
115:178 | con mui gran coita mortal; |
119:41 | e porende o livrou daquela coita féra, |
127:1 | Non pód' hóme pela Virgen | tanta coita endurar, |
130:8 | metê-los séus, e coita e afán |
131:1 | En tamanna coita non póde seer |
131:42 | e daquela coita o medo perder. |
132:57 | sen coita e sen mazéla |
132:113 | estev' en gran coita féra, |
137:23 | El en tal coita vivendo, a mui Grorïosa, |
138:24 | volvendo-se dentro con coita mortal, |
141:25 | e caeu en térra e con coita chorava |
142:1 | Ena gran coita sempr' acorrer ven |
143:31 | e daquesta mui gran coita saír, |
146:55 | coita, e hómees sentiu |
147:23 | tal coita por sa ovella | que tornou tal come pez. |
155:46 | Madre de Déus, me fez esto | por me de coita tirar, |
156:20 | por nós; e con esta coita | cuidava o sen perder. |
158:8 | e ele con mui gran coita | sempre de noit' e de día | Santa María chamava |
167:7 | Ela, con coita do fillo, | que fezésse non sabía, |
167:18 | Santa María, e tenno | que de mia coita se sença.” |
168:20 | tan gran coita dele prendeu |
173:8 | de pédra, que en gran coita | éra con ela mortal; |
174:21 | que ll' en aquela gran coita | pos lógo sa meezinna, |
175:32 | e da coita de séu padre | sól mercee non houvéron; |
175:52 | con coita d' haver séu fillo; | e des que llo mostrou vivo, |
176:8 | e jazend' en tan gran coita, | prometeu lógo assí |
186:2 | se o vir en coita, acorrê-lo-á. |
186:44 | ca en maior coita nunca foi mollér; |
197:16 | mais dest' a madr' e o padre | havían coita mortal. |
201:27 | E creceu-ll' ên tal coita, | que houve tal despeito |
201:38 | E jazend' en tal coita, | muito se repentía |
204:2 | quand' houvér coita de mórte, | ben o pód' ela guarir. |
205:27 | Con esta coita tan grande | do fógo que os cegava |
206:15 | Pois que lle beijou a mão, | houv' el tal coita des i |
212:34 | e pediu-lle que aquesta | coita tornass' en lezer. |
215:14 | a tiínnan a fronteira | en mui gran coita provada. |
225:30 | ou me tolless' esta coita, | ca ben é ên poderoso.” |
227:11 | E en gran coita jazendo, | cada noit' e cada día |
227:33 | e disse-ll': “Oí ta coita | e non fui mui vagarosa |
232:21 | e con coita mandou cera | fillar e disso assí: |
237:27 | sempre tal di'; e un garçôn | séu houv' ên coita féra, |
241:52 | e sabes com' há coita | de fillo queno cría; |
243 | Como ũus falcõeiros que andavan a caça estavan en coita de mórte en un regueiro, e chamaron Santa María de Vila-Sirga, e ela por sa mercee acorréu-lles. |
243:16 | que con coita se metían | so o geo nos regueiros. |
245:1 | O que en coita de mórte | mui grand' ou en prijôn for, |
245:6 | dereit' é que na gran coita | valla ao pecador. |
245:47 | O hóme bõo jazendo | en coita mui grand' assaz, |
255:58 | coita tan féra, |
260:9 | e nóssa coita sente, |
263:7 | de Déus, e que ar sejamos | sen coita e sen door; |
265:28 | o quiséss' e daquela coita tirar. |
267:68 | que sól non sentiü coita nen rancura; |
268:4 | en toda coita que haja | ben creede que lle valla; |
268:25 | per ti desta mia gran coita | que éu padesqu' e sobeja, |
268:43 | Pois esta dona guarida | foi da coita que havía, |
278:1 | Como sofre mui gran coita | o hóm' en cégo seer, |
278:21 | con coita ena eigreja, | e des i ant' o altar |
285:24 | que ll' el muitas vegadas | sa coita non dizía |
285:67 | A monja con mui gran coita de con séu amigo s' ir, |
289:26 | e que daquela gran coita | o tirasse sen tardança. |
291:2 | ca u houvér maior coita, | valer-ll-á se a chamar. |
291:26 | non me queiras en tal coita, | mia Sennor, desamparar. |
291:28 | acorreu ena gran coita, | por mercee, mia Sennor, |
298:47 | soon de gran coita que mi o démo dá |
303:24 | acórre-m' a esta coita | tu que és tan pïadosa |
305:9 | e por haver perdôn deles | havía coita tan féra, |
308:19 | Estando en esta coita, | esforçou-se de falar, |
313:17 | estavan en mui gran coita; | e, assí com' éu oí, |
313:27 | Todos en perígoo éran | e en gran coita mortal, |
313:29 | mais un crérigo que éra | i, pois viu a coita tal |
313:46 | ca sen ti no-nos podemos | desta coita defender. |
313:50 | chegar; mais tu esta coita | nos pódes toda toller.” |
316:42 | non houv' i aa mia coita. | Porên te venno jurar |
317:48 | esmoreceu con coita e con door, |
319:27 | Vivían en coita con ela mui fórt' e |
319:30 | séu padr' éra 'n coita, sa madre chorosa |
321:11 | Sa madre con coita dela, | en tal que lla ben guarissen, |
321:19 | A mollér con esta coita | non sabía que fezésse |
323:14 | O padre, con coita dele, | en sas faces déu palmadas |
327:23 | E con mui gran coita féra | que havía de door, |
328:51 | Ond' el Rei en mui gran coita | éra daquesto, sen falla, |
331:35 | que con gran coita o siso | pérden os que mui coitados |
336:20 | quedava-ll' aquela coita | e éra de bõa vida; |
343:15 | A madre con coita dela | foi corrend' aa eigreja |
347:11 | E con gran coita d' havê-lo, | foi fazer sa romaría |
348:29 | e disso con mui gran coita: | “Santa María me valla, |
350:21 | ca tu na coita maior |
351:26 | con coita deste bon vinno | nos poderemos perder.” |
353:14 | en que vivan con el sempre | sen coita e sen pesar. |
354:22 | que el Rei con coita disse: | “Santa María, mercee! |
355:2 | na mui gran coita que haja | seer-ll-á galardõado. |
357:8 | alí por cobrar saúde, | e que mui gran coita féra |
357:13 | ca en tal coita com' esta | tu sóa és meezinna; |
359:28 | con coita daquele fillo; | e fezéron estadal |
368:11 | E con aquesta coita | ben per Estremadura |
369:4 | a ũa mollér mesquinna, | e de gran coita tirasse. |
369:42 | mas non achou nemigalla, | pero a andou buscando; | e foi en gran coita féra |
369:49 | A mollér, quando viu esto, | con mui gran coita chorando | diss': “Ai, Virgen glorïosa, |
369:51 | non quisésses, Sennor bõa, | que a tal coita chegasse, |
369:64 | en ti, cona mui gran coita, | que se ben non conortasse.” |
369:65 | Ela havendo gran coita | e fazendo mui gran dóo, | vẽo a ela sa filla |
369:67 | se con tal coita morrerdes, | que vóssa alma entrasse |
372:22 | tod' aquel que na coita | que houvér me chamar.” |
375:29 | mui gran coita e soubéra |
376:31 | seja, Sennor, e tu val-me | a esta coita tan féra.” |
381:5 | de Xerez, por que sa madre | porên tal coita prendeu |
381:16 | e o padre e a madre | con coita del, non por al, |
381:22 | eno mundo.” E con coita | foi lógo esmorecer. |
382:31 | con gran coita que havía | quis al Rei entrar porên; |
385:12 | os enfermos, que quen coita | havía lógo chamava: |
389:18 | el e sa madr', e con coita | del chamavan-se mesquinnos. |
389:19 | E con gran coita sobeja | que a madre del havía |
393:18 | e tan fórte se torcía | come quen coita a mórte. |
393:20 | cousa que de bever fosse, | e tan gran coita sofrera, |
398:23 | Enquanto os el buscava | con mui gran coita sobeja, |
398:27 | E séu marido, con coita | de os achar, non quedava |
401:76 | e d' amigu' encubérto, | que a gran coita fal, |
407:23 | e con mui gran coita en térra caeu |
411:36 | que con coita chorando | se deitou en séu leito |
422:19 | di-ll' u o perdiste | que ta coita non foi jógo. |
422:21 | di-ll' a mui gran coita | que houviste pois foi preso. |